اشعار

ای امـیـد آخـر دلـهــای مـا کـاری بـکـن           درمـیـان لحظـۀ سبــز دعــا کـاری بکن

خـستـه ام از روزهای انـتـظار آقای من           خـستـه ام؛ افتاده ام از پا؛ بیا کاری بکن

جمعه ای برگرد ای دار و نـدار فـاطمه           بی تو دلها از خوشی گشته جدا کاری بکن

روضه خوان فاطمه امشب کمی روضه بخوان           مـادری افـتـاده بین کوچه ها کاری بکن

مادری تنها میان کوچه ای سرد و شلوغ           کودکش افتاده زیر دست و پا کاری بکن

چادری خاکی و دست بسته و روی کبود           ای انیس اشک های مرتضی کاری بکن

دست سنگین کسی بر صورت مادر نشست           وای از آشوب قلب مجـتـبی کـاری بکن

پای داغ کوچه ها آخـر حسن دق می کند           سهم چشمانش شده اشک عزا کاری بکن

ناله ی ای وای مادر برلبش دارد حسین           کوچه های شهر گشته کربلا کاری بکن

بر وادی وصـال بر این دل نــوا دهیـد            بـا اشک دیـده سیـنـۀ ما را جـلا دهـیـد

یک بار هم ز لطف قـدم رنجه ای کنید            بر نـوکـران بی سـر و پـا هم بها دهید

سـر بر کـنـیـم و مـنـتـظـر مـقـدم شـما            منّـت دهـیـد و کـلـبـۀ ما را صـفـا دهید

از بس کرم به روی کرم دارد این حرم            لب وا نکرده حـاجت هر بی نــوا دهید

یک گـوشـۀ نـگــاه شـمـا کـیـمـیـا کـنـد            بر خـاک پای خـویش عـیـار طلا دهید

خواهید اگر که روسیهان معـتبر شوند            فـیض غــلامی حــرم خـود به ما دهید

تا آنکه روضه خوان حـریم شما شویم            بر ما ز سوز فـاطمه حـزن صدا دهید

حیف است آرزو به دل از این جهان رویم            لـطـفـی کـنـیـد و تــذکــرۀ کـربلا دهید

در حرم شُستم ز اشگ دیده ام دیـوار را           گم شدم در سیل اشگــم تا بجـویم یار را

گشتــه ام دور حــرم تا یار را پیــدا کنم           حجّ نکردم گر نه بینم آن گُل رخسار را

من گل گم گشته ای دارم به صحرای حجاز          می کشم بر دیــدنش ناز جفــای خار را

یــوسفا یعـقوب ها مُردند از درد فــراق          ماه کنعــان چند می پــویی ره بـازار را

چند نــامِ قـاتــل زهــرا به دیــوار حــرم          پاک کن زین ننگ ای دست خدا دیوار را

دور تا دور حرم چون نام او را بنگـرم           یــاد آرم ماجــرای سیــنه و مسمــار را

سیّدی نزدیک شو بر آستــان بیت وحی           دور کن از دُور مادر شعله های نار را

مادرت در پشت در با سوزِ دل گوید بیا           باز کن مــادر تو دست حیــدر کرّار را

وارث حیــدر بیا با ذوالـفــقـار حیــدری          دور کن از خانۀ جـدّت علــی؛ اشرار را

میثم آن ظالم نه تنها کُشت زهرا را که کُشت          هم علی هم فــاطمه هم احمد مختــار را

تا ببینیم تو را چـشـم به راهیــم هــنوز          آرزومنــد لــقـای رخ مـاهـیــم هــنـوز

جمعه ها هفته به هفته پی هـم میگذرد          از غم دوری تو شــعــلـۀ آهــیـم هنوز

در بیــابــان طلب آبــلـه در پـا داریــم          روز و شب منتظـر نیمه نگاهیم هنوز

نشد آقا که شبی یا سحـری یا که دمـی          با تو باشیم، ز بس غرق گناهیم هنوز!

حبّ دنیــا پر و بال دل ما را سـوزانـد          بی سبب نیست که افتاده به چاهیم هنوز

این که آقا نمی آیی بخــدا حـق داری!          چون که ما در پی امیال و رفاهیم هنوز

هر چه هستیم گــدای پسر فــاطمه ایـم          کــاسه بر دست در خانۀ شاهیـم هنوز

تا نیایــی گـره ای باز نگــردد هــرگز          حاجت خویش همآره ز تو خواهیم هنوز

انـتـقــام در آتش زده را می گیریم ...          در پی آرزوی گــاه به گـاهــیم هــنوز

دوبـاره بـزم عـزا؛ باز مـرثـیـه خـوانی           دوباره سفـرۀ روضه دوبـاره مـهـمانی

سلام حضرت صاحب عزاکه ازچشمت           جـدا نـگـشـتـه دمـی؛ ابـرهـای بـارانـی

در این مقام، که تنها برای محرم هاست           سپاس ازاینکه مرا اهل خویش می دانی

توارث برده ای ازمادرت که روزو شبت           چنین عجین شده با گریه هـای طـولانی

دوباره روضه بخوان تا که بشکند قلبم           دوبــاره آه بـکــش تـا مــرا بـسـوزانـی

بـگـو بـه مـردم نـامـرد شهـر پیـغـمـبر           کجاست غـیرتتان پس چه شد مـسلمانی

دل گرمی ایـن روزهایِ سـرد، برگرد           ای سرخی گلهایِ خشك و زرد، برگرد

آسان نـدارد بی تو هرچـه سخـت، بازآ           درمان ندارد بی تو هر چه درد، برگرد

اَشكوْ اِلیْكَ از جهانِ خـــالی از مــــرد           بـا سیصـد و با سیـزده تا مـرد، برگرد

از عاشقی سرشارم و چون اهـلِ كوفه           پُشتِ تو را خالی نخواهم كـرد، برگرد

مـی آیـی آن روزی كه شاید خاك باشم           تا پَر كِشم بر دامنت چون گَرد، برگرد

دنـبـالِ تـو در كــوچـه هـایِ فــاطـمـیـه           حیران شدم چون عابری شبگرد، برگرد

ای دســتِ قـهـارِ خـدا تـا كه بـگـیـری           تـو انـتـقـام سـیـلـیِ از نـامـرد، بـرگرد

زینـب فقـط مـی داند آن بَـلـوایِ كـوچه           شب ها چه بر روزِ حسن آورد، برگرد

یـك حـرف می مـانـد بـرایم یابن زهـرا           بـرگرد جـانِ مـادرت بـرگرد، بـرگرد

اگر ز قـافـلـه دوریـم، خـوب مـی دانیـم           ولی به لطف تو هر سال جـا نمی مـانیم

و بـاز هـم به نـگــاه مـحـبـتت امــسـال           کــنار سـفـره ایـن فـاطـمـیـه مهـمـانـیـم

هــزار فـاطـمـیـه رفــتـه و نــیـامـده ای           نگو که باز بدون تو روضه می خوانیم

بـیـا کـه در گـذر گـرد بـاد ایـن دنــــیـا           در انـتـظـار شـروع بـهـار و بـارانـیـم

قسم به ساحل چشمان ابری ات عمری ست            به لطـف بارش چـشـم شماست گریانیم

و گـرنه مثل بیـابـان خـشک دل هـامـان           فـقـیـر روزی ایـن سـفـره های بی نـانیم

از ایـن کـه بـار غـم مـادر تـو را دنـیـا           به دوش برد، ولی خم نگشت حیرانیـم

بـه انـتـقــام غــم صـــورت کــبـود بـیـا           که مـا کـنـار شـمـا پــیـرو شـهـیـدانـیـم

آقـا بـیـا دعــای مـرا مـسـتـجـاب کـن           مـا را بـرای نـوکـریت انـتـخـاب کـن

قـلبم شبـیه سنگ شـد از کـثـرت گنـه           امـشب بـیا و سـنگ دلم را تو آب کن

تأثیرجرم ومعصیت اشک مرا گرفت           دستی بکش به روی دلـم فتح باب کن

تا کی به لب دعای فرج، تا کی انتظار           آقـا به حـقّ فـاطـمـه پا در رکـاب کن

ای منتقـم بیا که دلم سخت زخمی است           رحـمی نما بر این دل زارم شتاب کن

ای روضه خوان فاطمیه روضه ای بخوان           امـشب مـیـان سـیـنــۀ مـا انـقـلاب کن

مـا در پـی تــلافی ســیـلی کـوچـه ایـم           یعنی به روی غیرت ما هم حساب کن

کسی که بی تو سر صحبت جهانش نیست          چگونه صبر و تحمل کند؟ توانش نیست

به سوز هجـر تو سوگنـد ای امیـد بشر!          دل از فراق تو جسمی بود که جانش نیست

اسیر عشق تو، این غم کجا برد؟ که دلش          محـیـط غم بـود و طاقـت بیانـش نیست

نه التفـات به طوبی کند نـه میل بهشـت          که بی‏ حضور تو صحبت به این و آنش نیست

کسی که روی تو را دید یک نظرچون خضر          چگونه آرزوی عـمر جـاودانش نیست؟

کسی که درک کند فیض با تـو بودن را          به حق حق، که عنایت به دیگرانش نیست

بهـار زنـگـیـم در خـزان نـشـسـت بـیـا!          (بهار نیست به باغی که باغبانش نیست)

کنار تربت زهرا تو گریه کن! که کسی          به جز تو با خبر از قبر بی نشانش نیست!

بـیـا و پـــرده ز راز شـهـادتـش بــردار          پسـر که بی ‏خبر از مادر جوانش نیست

به جز ولای تو ای ماه هـاشمی طلعت!          (شفق)، ستاره‏ ای در هـفت آسمانش نیست

لحـظـه هـا را مـتـوسـل به دعــائـیـم بیا           سالـیانی ست کـه دل تـنـگ شـمائـیم بیا

وسعتت در دل این ظرف نشد جا ماندیم           تشنه ازحسرت رویت لب دریا ماندیم

چشممان خشک شد از وسعت این بی آبی           و نــداریـم دگـر طـاقـت ایـن بـی آبـی

در قنوت دلمان خواهــش بـاران داریـم           نـدبه خـوانـیم و تمنـای بهـاران داریم

پس ببار ای پسر حضرت بـاران بر ما           که ترک خورده زمین ازاثراین گرما

دامـن دشـت شـده ســـفــرۀ راز دل مـا           داغ آلالـــه نـشـــانی ز نــیـاز دل مــا

ما که درراه تو عمری ست تمامی گردیم           گـردبـادیم و بـه دنـبال شما می گـردیم

چـند جـمعـه دلـمان را سر راهت آریـم           تا بـدانی که تــمـنـای وصـالـت داریـم

شهرمان را زرخِ چون قمرت روشن کن           کوچه ها را پُر از نسترن و سوسن کن

آسمان خواهش یک جرعه نگاهت دارد           نه که ما فاطمه هم چشم به راهت دارد

هر سـحـر منتـظـر یـار نبـاشم چه کـنم          مـن اگر منتـظـر یـار نبـاشم چه کنم؟

گریه بر درد فراق تو نکردن سخت است          خون جگر ازغمت ای یارنباشم چه کنم؟

عـده ای بـر ســر آنـنـد اسیـرت نـشـوند          من بر آنـم که گرفـتار نباشم چه کنم؟

توچه کردی که من ازخواب وخوراک افتادم          راسـتی راستی بیـمـار نباشم چه کنم؟

ابرویت تیغ مصرٌی ست که جان میطلبـد          بـه طلـبکـار بــدهکار نبـاشم چه کنم؟

خـواسـتـم نـام مرا هـم بنـویـسـند هـمین          سـر بـازار خـریـدار نـباشم چه کنـم؟

من اگر مثل تو هر صبح و غـروبی آقا          فکـر بین در و دیـوار نباشم چه کنم؟

ای که سالاری و شخصیت توحیدری است          آرمانت نبوی صولت تـو حیـدری است

عصمتت فاطمی و جلـوۀ حُسنت حسنی          درشجاعت چوحسین قدرت تو حیدری است

وارث سجـدۀ سجـاد بـه مـحـراب نـماز           دانشت باقری و حکمت توحیدری است

مهـدیا جعـفـری آثـاری و کاظـم کـردار          رضوی طلعتی و خلعت توحیدری است

کــرم تــو تـقـــوی و ادب تــو نــقـــوی          عسگری هیئتی وخشیت توحیدری است

شد ابـاصـالـح و عـباس یکــی در ابجـد          چوعمویت به خداغیرت توحیدری است

با تو بیگانه بود هر که ابالفضلی نیست          ای علمدار شرف رأیت تو حیدری است

نازنین ناز تو را می کشد اهـل ملکـوت           حامی عترتی و فطرت تو حیدری است

آن که می گفت سلونی ز تو تجلیـل نمود          سخن ازعدل بگو صحبت توحیدری است

به تـمـاشـای جـمـالت عـرفـا مشـتـاقـنـد          عارف باللهی و شوکت تو حیدری است

حال تو احسن حال است جمال تو جمیل          خال تو هاشمی و سیرت تو حیدری است

ای خوش آن روزبگویی مددی یا حیدر          تا بدانند همه نهــضت تو حیـدری است

مرتضی خانه نشین شد که تو ظاهربشوی           مگرای خیمه نشین خلوت توحیدری است

بِـسِتـان مـزرعـۀ فــاطـمه را از اشـرار          چه غم ازکید عدو سطوت توحیدری است

زیر لـوح عظمت سیزده امضـاء داری           "آن چه خوبان همه دارند تو تنها داری"

مانـند یک ابـر بهـاری یابن الـزهـرا            حال و هوای گریه داری یابن الزهرا

این روزها خیلی دلت را غـم گـرفته             دلخسته ازاین روزگاری یابن الزهرا

با واژۀ «مـادر» شـود آهـت کـشـیده            درلا به لای اشک و زاری یابن الزهرا

«ای وای مادر»های تو می گوید آقا            خـیلی بـرایش بی قـراری یابن الزهـرا

آقا مگـر من مـرده ام که مثـل حـیـدر            سر را به زانو می گذاری یابن الزهرا

آقا! تــنـم، جـانـم، همه چـیزم فـدایت            آمــاده ام بر جـان نـثـاری یابن الزهرا

گریه مکن که طفـل اشک بی قـرارم             با گریه ات گردیده جاری یابن الزهرا

جـز اشـک دیـده مـرهم دیگـر نـدارم            با عرض پوزش از«نداری» یابن الزهرا

از این که هـستم دوسـتدار مـادر تـو             حتماً مرا تو دوست داری یابن الزهرا

تا این که باشـم زائـر قـامت خـمـیـده             دنبال یک سنگ مـزاری یابن الزهرا

«زهرا» به «زهراها» شده تبدیل یعنی             در کوچه شد آئینه کاری یابن الزهرا

من مـهـدیـم، در دسـت تیـغ انـتـقـامـم           مـادر به قـبـر مخـفـی ات بـادا سلامـم

ای قلب مجروحم کباب از غـربت تو           بـاریـده اشـکـم قـرن هـا بـر تـربت تو

شب تا سحرها سوختم از سوز داغت           بودم چـراغ قـبـر بی شمع و چـراغت

عمری برایت گریه همچون ابر کردم           هم سوخـتم هم ساخـتم هم صبر کردم

دیروز رو گـرداند امّت یکـسر از تو           امـروز بـاشد مهـدی ات تنهـاتـر از تو

مادر دلم خون است مولا را صدا کن           دستی بـرآور بر ظـهـور من دعـا کن

تا بـا ظـهـورم انـتـقـامت را بـگـیــرم           یـا در کـنـار قــبـر پـنـهـانـت بـمـیـرم

مادر شنـیـدم بارها قـاتل تـو را کشت           ای یـار تـنهـای عـلی آخر چرا کشت

مـادر شـنـیـدم بـارهــا از پــا فـتــادی           دیـدی عـلـی تـنهـا بـود بـاز ایـسـتادی

قنفذ در آن ساعت به ثانی اقـتـدا کرد           دسـت تو را از دامـن مـولا جـدا کرد

مـادر مـپـنداری من از تو دور بـودم           آن روز در صلب حـسینت نـور بودم

آوای مـهـدی مـهـدیت آمـد به گـوشـم           برخاست درصلب حسین از دل خروشم

نفـرین بـر آن قـوم خدا نشناس کـردم           درد تو را در قلب خود احساس کردم

ای کـاش بـودم تا عـلی را یـار بـودم           جـای تـو من بـیـن در و دیـوار بـودم

آنان که پای خطـبه ات ساکت نشـستند           ای کاش دست قـاتـلت را می شکـسـتند

کی می شود بردارم از جانت محن را           از خاک بیرون آورم باز آن دو تن را

در حـلـقـۀ زنجـیرشان محـکـم بـبـندم           فـریــاد یـا اُمّــا رســـد از بـنـد بـــنـدم

دریـا کـنم از خـون دل چـشـم ترم را           پُـرسم چرا کُـشـتـید آخـر مــادرم را؟

گیـرم امیـرالمؤمنیـن را دست بسـتـید           بازوی زهـرا را چرا آخر شکـسـتید؟

اجر ذوی القربای پیغـمـبر کتک بود؟           یا پاسخ حق نمک غصب فـدک بود؟

مـادر به اشـک چـشم هـای دوسـتـانـم            داد تـو زیـن بـیـدادگـرهـا مـی سـتـانـم

من بهــترین یــار وفــادار تو هـسـتـم           روز ظـهـورم هـم عــزادار تو هـستم

شمشیر خونـریزم بود مدیـون محسن            نقش است برآن انـتـقـام خـون محسن

ای قـبـر پـنـهـانت زیـارتگــاه مهـدی            خورشید قرآن، اختر دین، ماه مـهدی

تو عالمی را اشک و سوز و شور دادی            با روی سیلی خوردۀ خود نـور دادی

آن چنان داغ تو بر روی دلم سنگین است           که بهار فرجت حسرت فروردین است

محض امسال نه این غصۀ چندین قرن است           قـصّۀ درد فـراق تو غـمی دیرین است

سـال هــا در پــس آه دل مـا مـی گـذرنـد            پـشت ایّـام بـدون تو بسی نفـرین اسـت

لحظۀ ناب شکوفا شدنم در روضه است           هرکجا حرف بهار است بهارم این است

اشک،چون بادۀ نابی ست که سرمستی آن           با وجـود همۀ شـوری آن شـیرین است

بر خـلاف هـمه؛ امسـال لـبـاسم... قـلـبم           با سیـــاهی غـــم فاطــمیه رنگین است

وه چه سالی شود امسال که از آغـازش           نـایم از نغـمۀ یا فـاطـمه آهـنگـین است

باغـبـان! دور کن از حائل در یاسَ ت را           غنچه ات در خطر حملۀ یک گلچین است

باریم به دنبـال سرت اشـک بـصر را           چون کودک آواره که گم ‌کرده پدر را

یک عـمر بگو از تن ما جان بستـانـند           یک لحظه نگـیرند ولی خونِ ‌جگر را

هر شب ز فـراق تو فـشانـدیـم سـتـاره           شسـتیم ز خونِ ‌جگر خویش، سحر را

جان درخبر صبح ظهورت به کف ماست           قربان کسی کـآورَد این طرفه خبر را

رخـسار تو مانـندِ مه نیـمه و مـا کـور           دردا که شبِ نـیـمـه نـدیـدیــم قـمـر را

چشم تو مگر از دل ما عــقـده ‌گـشایـد           دست تو مگـر باز کند پــای بـشـر را

سوگـند به صبح ظـفـرت تا تـو نیـایی           خـورشید نـیارد ز افـق صبح ظفـر را

فــرزنـد عــلی! بت‌ شـکـن آل محـمّـد!           عـالم شده بت‌خانـه، تو بـردار تـبر را

کی می‌رسد ای منـتـقـم فـاطمه روزی           کز قـبـر در آری بدن آن دو نفـر را؟

افسوس که با ضرب لگد پشت در وحی           افـتـاد ز پـا مـادر و کـشتـنـد پـسـر را

چشم تو بوَد بحر و سرشکت همه‌گوهر           «میثم» نبرند از کفت این بحرِ گهر را

امسال هم گذشت ولی یار بر نـگشت            آشـفـتـه ام که مـاه شب تار برنگـشـت

گـفـتـم دوای درد من از راه می رسـد            امّا طـبـیب این دل بیـمـار برنـگـشت

وقتی کسی به دیـدن یـوسف نمی رود            حق میدهم که بر سر بـازار برنگشت

چشمْ انتظار؛چشم ترم روبه جاده ماند            پنجاه و چند جمعه و دلـدار برنگشت

من چه غروب ها که نشستم به پای او            آیه، قـسم، بهـانه و اصرار؛ بـرنگشت

یک سال در گناه ؛ دلم را نظاره کرد            شکـر خـدا ز ما نـظر یـار برنگـشت

با خود حساب کردم و دیدم که سال ها            بیراهه رفت این دل ویکبار برنگشت

او سال هاست آبـرویم را خریده است            ابر کـرَم ز عـبـد گنهکـار بر نگشـت

اصلاً بدون او چه بهـاری؟ چه لذّتی؟            بی او نسـیم هم سوی گـلزار برنگشت

سال جـدیـد، سال فـرج، سـال کـربلا            امسال هم گـذشت ولی یـار برنگـشت

این روزها به مـاتـم مـادر نـشـسته ایم            مرثـیّه خوان کوچه و مسمار گشته ایم

بـاز آمـدم که درد دلـم را دوا کـنـی            تا بلکه بیـشـتر دل مـن مبـتـلا کـنی

باز آمدم که با تو کـمی درد دل کنم            شاید مرا ز بغـض گـلویم رهـا کنی

خواهم ز فـاطمـیّه بگـویـم بـرای تو            باید دوباره مجلس روضه به پا کنی

سخت است خواندن این روضه ها بیا            تا با زبان خود سر این روضه وا کنی

فصل عـزای مـادرت آمد شتاب کن            تا راز دفـن مـادر خود بر ملا کنی

آن شب حریم مادرتان پشت درشکست            آقـا بـیـا که حـق عـــدو را ادا کـنی

آقا مدیـنه مجـلـس گـریه به پا مکـن            باید وگـرنه گریۀ خود بی صدا کنی

یعنی شبیه فاطمه مجـبـور می شوی            بـیـرون شهـر کـلـبۀ احـزان بنا کنی

وای بر حالـم اگر از تو جدا باشم من            هـمـۀ عــمـر گـرفـتـار بـلا بـاشـم من

شک ندارم همۀ خـواستۀ تو این است            لحظه ای هم که شده عبد خدا باشم من

تا زمانی که دلـم خانۀ این و آن اسـت            جـا نـدارد که پـذیـرای شـما باشم من

چقدر غـرق گـنه بودم و تو می دیـدی            همه عمرم خجل از روی شما باشم من

تا به کی درپی گیسوی تو آواره شوم            دردمـنـدانـه بـه دنـــبال دوا باشـم من

گوئیا قسمت من این همه سرگردانی ست             هم چنان زلف به هم خورده رها باشم من

کاش میشد به دل وجان بکشم ناز تو را            یـار تـو مـثـل امـام و شهـدا بـاشم من

کاش میشد که به همراه تو یک فاطمیه             مـیهـمـان حـرم کـرب و بلا باشم من

ای عزیز دل زهرابه کجا خـیمه زدی؟            زائر خـیـمۀ سـبـزت به کجا باشم من

جان آن مـادر غـمـدیـده و بی یـار بیـا             به گـرفــتـارِ مـیـان در و دیـوار بـیـا

راهت نمی افتد به ما انگار یک بار            بر روی چشمانم قدم بگذار یک بار

دیـدنـد خـیـلی ها تـو را، امـا نـبـوده            سهم نگـاه من از آن بسیـار یک بار

بین بـساطـم نیـست آهی که بگـیرد            چشم خریـدار تو را ای یار یک بار

یـابن الحـسن هـایم جـواب آیا نـدارد            پاسخ بده بر این همه تکرار یک بار

این عاصی بر روی خاک افتاده راهم            در زمـرۀ دلـدادگـان بشـمار یک بار

نا قابل است اما دعـا دارم هـمیـشه            خرج تو گردد جان بی مقداریک بار

ای کـاش می شد که برای ما بگیری            وقت مـلاقـاتی از آن بیـمار یک بار

بـد دیـد از هـمـسـایه ها امـا نیـفـتـاد            او از لبش "الجار ثُم الـدار" یک بار

با دردهـا می ساخـت اما دم نمی زد            از زخـم های آتش و مسـمار یک بار